อยากบอกเธอว่าเหงาจริงๆ อยากเจอหน้า อยากคุยด้วย แต่ก็ทำได้แค่นี้ ทำได้แค่ระบายออกมาเป็นตัวหนังสือ พูดอะไรมากไม่ได้เพราะเดี๋ยวเธอจะว่าฉัน จู้จี้จุกจิก....
ทั้งเกียดทั้งเจ็บใจตัวเองจริงๆที่ไม่เข้มแข็งสักที ทั้งๆที่รู้ว่าทุกอย่างตอนนี้มันไม่เหมือนเดิม แต่ก้อทำใจไม่ได้สักที ก็สมควรแล้วล่ะที่ต้องมานั่งร้องให้เจ็บช้ำอยู่อย่างนี้ ฉันร้องให้จนน้ำตาแทบจะเป็นสายเลือดเเล้วที่รักเอ๋ยยย ภาวนาว่าเมื่อไหร่มันจะหมดสักที ทุกวันนี้ทำได้ก็เเค่ปั้นหน้ายิ้มอยู่ตลอด หากฉันคิดที่จะเผื่อใจตั้งแต่แรกก็ดีเหมือนกัน แต่นี่มันสายไปแล้ว....
ขาดเธอไม่ได้จริงๆ เเม้เเต่วินาทีเดียว.. รักเธอมากแม้กระทั่งชีวิตก็ให้ได้ แต่ไม่เคยแคร์ตัวเองเลยว่าจะเป็นยังไง ยอมทิ้งทุกอย่างได้เพื่อเธอ เรามันก็บ้าเกินไป ออ่นแอเกินไป ไม่เคยมีคำว่าตัวเองในสมองเลย ไม่รักตัวเองแล้วจะให้ใครมารักได้เล่า มันอาจจะจริงที่เวลาเท่านั้นจะเป็นเครื่องพิสูจณ์ เธอก้อคงจะรักฉัน ฉันก้อมั่นใจ แต่ขอหน่อยสิ ขอให้เธอแสดงออกให้เห็นมั่งสิ เปนห่วงมั่งสิ หวงมั่งสิ พูดคำซึ้งให้ฟังบ้างก็ยังดี ฉันอยากได้คนที่จะมาดูแล เทคแคร์ฉัน เอาอกเอาใจฉันนะ แต่พูดมากก็ไม่ได้ ไม่พูดเลยเธอก้อไม่แคร์ ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น เลยไม่รู้จะทำไงดี
ไม่รู้ว่าฉันเคยทำอะไรผิดนะ ทำไมความรักของฉันถึงมีความสุขน้อยนิด แต่ความทุกข์หลายเท่า หรือมันจะเปนกรรมของฉันกันหนออ!?! T^T
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น